Αισθάνθηκα την αναγκη να γράψω δυό λόγια για τον Φωτάκο τον Πονηρό. Ετσι μου άρεσε να το λέω, στις άπειρες κουβέντες που κάναμε στην Μύκονο.
Γνωρίζω την οικογένεια Πονηρός περισσότερο από 25 χρόνια. Ο Φώτης ήταν ακόμα στο ξεκίνημα. Ταλαντούχος, πρόσχαρος, πάντα γελαστός και υπέρμετρα ευγενής. Ηταν άλλωστε κληρονομικό… Ο κ. Δημήτρης μεταλαμπάδευσε στον Γιώργο και τον Φώτη εκτός από την αγάπη για την Τέχνη της Χρυσοχοΐας και την ευγένεια και το ήθος….
Και έτσι ξεφνικά στα 40 του χρόνια, και πάνω ίσως στην καλύτερη στιγμή της ζωής του, επαγγελματικά και προσωπικά, έφυγε για το μακρυνό ταξίδι χωρίς επιστροφή… Φώτη μου καλό παράδεισο και θα μας λείψεις πολύ!
